به گزارش روابط عمومی دفترامام جمعه شهرستان زابل:جلسه مشورتی اساتید بسیجی دانشگاه زابل با حجت الاسلام والمسلمین عزیزی امام جمعه شهرستان زابل پیرامون سند پیشرفت سیستان برگزار شد. در این جلسه اساتید به بیان دیدگاه های خویش درباره این سند پرداختند و حاج آقا عزیزی نیز نکاتی را بیان نمودند.
حاج آقا عزیزی امام جمعه شهرستان زابل در این جلسه ضمن تبریک و گرامیداشت هفته بسیج بیان نمودند: حضرت آقا در سخنرانی اخیر فرمودند هر کجا که لازم هست اگر همانجا بودی بسیجی هستید. اگر انسان همانجایی که به او نیاز دارند و نظام نساز دارد اگر همانجا باشد بسیجی است. شما هم الحمدلله در جایگاهی هستید که نظام اسلامی به وجودتان در همین جایگاه نیازمند است. امیدواریم که در این مسیر خداوند به شما قوت بدهد.
بنده به جهت اینکه مباحث طرح شده در نمازجمعه مورد عنایت شما قرار گرفت بسیار ممنون هستم. بنای بنده این بود که نخبگان عزیز را توجه دهم به اینکه ما سند نویسی و سندسازی برای توسعه و پیشرفت را حقیقتا لازم داریم. پیشرفت بدون سند پیشرفتی است که حقیقتا بلایا و مضراتی دارد.
ما نباید به دنبال این باشیم که فقط یک ماشین سندساز شویم. ماشین سندساز شدن مانند رئیس یا مدیری است که ماشین امضاء است. ماشین امضاء شدن برای مدیر خوب است اما برای جامعه سم است. بنده امام جمعه هستم و امام جمعه وظیفه اش این نیست که با سمتش تجارت اعتبار کند. امام جمعه باید با سمت خویش در حد توان راهبری کند و اگر بخواهد تجارت اعتبار کند ماشین امضاء می شود.
بنابراین آنچه توقع از بنده و شما می رود این است که کار عملیاتی کنیم البته این نافی مطالعه و طراحی و کار مبنایی نباید باشد. فکر می کنم اگر سندهای موجود غربال شود و بومی سازی شود و مزیت هایشان پیدا شود بسیار خوب خواهد بود. مهم ترین مسئله در این سندها دیدن ظرفیت های موجود و البته ظرفیت سازی است. ظرفیت سازی یک جاهایی مهم تر از خود ظرفیت های موجود است. مثلا در کشاورزی ظرفیت موجود سیستان کافی نخواهد بود چون آب دیگر آن آب قدیم نیست و حقیقتا امروز روزی است که ما از گندم به سمت گیاهان دارویی مهاجرت کنیم و چاره ای نداریم و مجبور هستیم.
در موضوع توریسم در سیستان امکان فوق العاده ای داریم حسب آنچه که پرسیدم و احصاء کردم حدود جمعیت چهار تا پنج میلیون نفر از جمعیت افغانستان که فاصله شان تا زابل می تواند زیر ده ساعت باشد فاقد امکانات درمانی در سطح یک استاندارد قابل قبول هستند لذا امکان توریسم درمانی در سیستان برای جمعیت هدف فراهم شده است. که بنده به دوستان بهداشت و درمان و جناب آقای دکتر شهریاری گفتم که نیاز به یک راهبرد داریم و می توانیم یک بیمارستان بزرگ و قوی خیلی خوب داشته باشیم و انصافا هم مردم افغانستان بسیار از این امکان استفاده خواهند کرد. گرچه الان آنچه که هست در حد درمانگاه های کشورهای هم طراز ما هم نیست. لذا توریسم درمانی ، توریسم تاریخی ، توریسم علمی و توریسم اقلیمی نکاتی است که نیاز به برنامه ریزی دارد.
پیشرفت مانند تربیت می ماند در تربیت ما چند اصل داریم، یک اصل توازن است که در تربیت بسیار مهم است. دوم به رسمیت شناختن تدریج و تدرج است. در تربیت هیچ اتفاقی یک باره و دفعتا اتفاق نخواهد افتاد. سوم اینکه در تربیت ما به ابعاد وجودی انسان نگاه می کنیم مثلا در علوم تربیتی کار کردیم با انسان باید با سه بعد حرف بزنیم و به این معنا نیست که او سه بعد دارد، ابعاد وجود انسان را گاهی تا پانزده بعد کارشناسان تربیت مطرح می کنند ولی تخاطب ما با انسان با سه بعد اتفاق می افتد. اول بعد شناختی و آگاهی و معرفتی است.
به نظر می آید در بحث پیشرفت در بعد شناختی طراحان خوب هستند و می دانند و معضل را می شناسند. بعد دومی که تخاطب دارد بحث عاطفی است. خیلی از وقت ها طراح ، بهره بردار و نه مجری نسبت به طرح احساس عاطفی ندارند. وقتی تمرکز روی موضوع وجود داشته باشد به نحوی که من بیایم و مسئله را مانند یک مسئله تربیتی نگاه کنم و توازن را در آن ببینم و رابطه شناختی و بعد رابطه عاطفی را هم ببینم. یعنی طراح نسبت به این رابطه عاطفی داشته باشم.
به نظر بنده طرح های پیشرفتی که برای سیستان و بلوچستان نوشته شده است و مبداء آن غیر استان سیستان و بلوچستان بوده است قبل از اجرا محکوم به شکست است و شاید بسیاری از این طرح هایی که شکست خورده است قصه اش همین بوده است در واقع طرح های پیشرفتی که با نگاه کارشناسی بومی استان سیستان و بلوچستان باشد منجربه موفقیت می شود.
بعد سوم در طراحی که ممکن است مهم باشد بعد رفتاری است یعنی اینکه ما باید هم شناخت داشته باشیم و هم آگاهی بدهیم و هم احساس به طرح پیشرفت داشته باشیم و هم ایجاب احساس و دغدغه کنیم و این احساس گاهی انزجار است و باید در کشاورز ایجاد انزجار کنم از آن طرف نیز ایجاد میل کنم نسبت به تغییر کشت ایجاد کنم. لذا باید طراح در رفتار کنار متربی باشد و این رفتار را رصد کند.
ما با یک تراکم اسناد و از یک طرف میدان خالی مواجه هستیم. چرا؟ چون توازن در سه بعد تربیت اتفاق نیافتاده است. در سند نویسی تدریج و تدرج را هم رسمیت نمی شناسیم یعنی گاهی اوقات از فرآیندها عبور می کنیم و قبل از آنی که فرآیندی طی شود دست به عملیات می زنیم.
استدعایی که دارم در باب سند پیشرفت سیستان واقعیت این است که ما باید به این سمت حرکت کنیم و نگاه مان به عملیات باشد. نگاه مان به این باشد که حلقات کامل شود ولو اینکه تدریج و تدرج زمانبر باشد. البته زیرساخت هایی باید ایجاد کرد.