وَ لا تَحَسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللهِ اَمواتًا بَل اَحیآءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون * فَرِحینَ بِمآ ءاتهُمُ اللهُ مِن فَضلِه وَ یَستَبشِرونَ بِالَّذینَ لَم یَلحَقوا بِهِم مِن خَلفِهِم اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون؛
این آیه شریفه روحش این است که شهید خارج از محاسبات عالم است
شهید به دست خدا شهد شیرین شهادت را نوشید.
شهدا در نزد خدا یرزقون اند و رزق کریم میگیرند.
شهید از عالم ناصوت خارج شده و ملکوتی و عند رب هم هست و رزق کریم میگیرد خوشحال و شاد است
شهید به آنچه خدا به او داده است خوشحال است و مشمول ربوبیت خداست.
رابطه ربوبیت شهید و حضرت حق قطع نمیشود.
کسی که شهید شد به قله شهادت رسید به قله ملک و دامنه ملکوت میرسد و در عالم بقا از آنچه خدا دریافت میکند رحمت خاص و غفران میدهد.
فرحین بما ءاتاهم الله من فضله
شهید خوشحال است که جان داد و خدا به او جانان و رزق کریم و عنایت داد.
شهید در این دنیا هم حضور دارد و زنده هست.
و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم
شهدا در عالم ملکوت در حال و امروز زندگی میکند.
گفتمان و مکتب شهید عزتی داده خدا که گفتمان برتر دنیا شده است.
